Absolute waarheid
(Read Absolute waarheid, Part 1 First)
Absolute waarheid - Moraliteit
Moraliteit is een aspect van de absolute waarheid. Relativisten stellen daarom vaak: "Het is verkeerd dat jij je morele waarden aan mij wil opdringen." Maar door te stellen dat iets verkeerd is, spreekt de relativist zichzelf tegen. Op deze manier dringt hij immers zijn eigen morele waarden aan jou op.
Je hoort misschien wel ooit: "Er is geen goed en er is geen fout!" Je moet jezelf in dat geval de volgende vraag stellen: is die uitspraak goed of fout?
Als je een relativist betrapt op een handeling die volgens jou absoluut verkeerd is en je wil hem daarop wijzen, dan is het mogelijk dat hij woedend reageert: "De waarheid is relatief! Er is geen goed en er is geen fout! We zouden allemaal moeten kunnen doen wat we ook maar willen!" Als dat een uitspraak is die waar is en als er geen goed of fout is, waarom werd hij dan kwaad? Waarop is zijn woede dan gebaseerd? Je kunt niet verongelijkt zijn door onrecht, of door enig ander iets, tenzij op de een of andere manier een absolute waarde wordt geschonden.
Relativisten argumenteren vaak als volgt: "Iedereen kan geloven wat hij ook maar wil!" Je kunt je afvragen waar ze dan eigenlijk over willen discussiëren. Wij vinden het vermakelijk dat juist de relativisten over relativisme willen debatteren, als hun discussiepartners werkelijk mogen geloven wat ze maar willen.
Als je probeert om een relativist het verschil tussen goed en kwaad uit te leggen, dan zul je ongetwijfeld het volgende te horen krijgen: "Niets van dat alles is waar! We scheppen onze eigen werkelijkheid!" Als dat waar is en wij allemaal onze eigen werkelijkheid scheppen, dan is onze uitspraak over morele verantwoordelijkheid slechts een product van het voorstellingsvermogen van de relativist. Als een relativist een probleem heeft met een uitspraak over absolute moraliteit, dan zou hij die zaak met zichzelf moeten opnemen.
Absolute waarheid - De conclusie
We weten allemaal dat er een absolute waarheid is. Hoe meer tegenargumenten we proberen te vinden, hoe meer het bestaan ervan wordt bewezen. De realiteit is absoluut en het maakt niet uit of je dat wel of niet wilt aanvaarden. In filosofische zin is het relativisme strijdig met zichzelf. In praktische zin staat het relativisme gelijk aan anarchie. De wereld staat bol van absolute waarheid.
De relativist houdt vol dat iedereen zou moeten kunnen geloven en doen wat hij ook maar wil. Uiteraard kan dit standpunt voor hem emotioneel heel bevredigend zijn, tot hij op een avond thuiskomt en ontdekt dat er in zijn huis is ingebroken. Of tot iemand probeert hem te bedriegen. Of tot iemand voordringt in de rij in de supermarkt. Geen enkele relativist zal na een inbraak in zijn huis zeggen: "Oh, wat is het toch mooi dat de inbreker zijn kijk op de werkelijkheid kon realiseren door mijn huis leeg te roven. Wie ben ik om mijn ideeën over goed of fout aan deze inbreker op te dringen?" Natuurlijk niet. De relativist zal net als alle andere mensen het gevoel hebben dat zijn rechten geschonden zijn. Maar natuurlijk is zijn relativisme geen probleem, zolang als er maar op een "absolute" manier wordt opgetreden om zijn "onvervreemdbare rechten" te beschermen.
